Posted by Jay in

Arms of Love

Hindi ko kakayanin kung meron isa sa amin na mag buwis ng buhay dahil sa kagagawan ng mga walang pusong tao. kung sakaling may mangyaring masama siguro sa pamilya ko, itutuloy ko ang laban. ako mismo. pero ayoko ng umabot sa ganon. ayokong may mawala sa amin. ayoko. di ko kaya.

tanggap ko na hindi kami malapit sa isa't-isa. buong pamilya. hindi kami katulad ng ibang pamilya na may pagkakataong makapag-kwentuhan, mag-biruan, o kahit ano. hondi naging ganun. siguro ngayon palang kami nagsisimula na baguhin yun sa aming pamilya. pero bakit ganito? kung kailan namin nais ayusin, saka may papatong nanaman na pag subok sa amin.

ito na ang pinaka-malalang pangyayari sa buhay namin. walang kaso sakin kung magkanda-hirap kami, pero kung buhay ang nakasalalay sa amin, di ko kakayanin. mas gugustuhin kong naghihirap kami, kahit dumating sa puntong wala na kaming makain, basta sama-sama kami.

madaling sabihin na bumitaw kami, at ibigay nalang kng ano ang nais ng mga taong yun. pero hindi, siguro kung kayo ang nasa kalagayan namin, maiintindihan nyo.

mas mahalaga ba ang tama kaysa ang mga mahal mo sa buhay?
mas mahalaga bang magawa mo ang tama, kesa mawala ang pamilya mo?

may paraan pa naman sana. kung papayag lang sila. pwede namang magbigayan e. parehong may makikinabang sa magkabilang kampo. parehong makakapamuhay ng maayos, ng walang kinakatakot, ng walang inaalala.

pero wag nyo sanang isipin na baka ang sasama naming tao kaya ginaganito kami. hindi. makaka-away nyo ko. dumaan sa legal na proseso ang lahat. wala kaming inapakang tao. nanalo naman kami sa kaso. hindi lang isang beses. legal lahat. hindi ko din maintindihan kung ano pa ang ipinaglalaban nila.
hindi ko maintindihan kung bakit kailangang buhay namin ang maitaya.

nalulungkot ako. natatakot. hindi na kasi normal ang lahat. hindi na normal ang buhay para sa amin. para kaming cancer patient na tinaningan ng doktor. ang kaibahan lang, may panahon na ibinibigay ang doktor para mapag-handaan, para matanggap kung ano man ang mangyayari. sa amin, wala. hindi namin alam kung kelan, saan, at sino sa amin. punung-puno ng takot ang bawat oras.

salamat sa inyo mga kaibigan. alam nyo kung sino kayo na patuloy na nagdadasal at nagpapa-lakas sa amin. kayo po ang napaghuhugutan namin ng lakas sa mga oras na ito. kahit papano, nararamdaman naming secured kami dahil sa mga panalangin ninyo para sa amin. alam ko pong nakikita ng Diyos ang kabutihang loob ninyo.

kung pwede lang, ako nalang ang saktan nila, ako nalang ang kunin, ako nalang ang gawan ng masama. wag na ang pamilya ko, wag na ang magulang ko. sapat na ang ilang taon pagpapakihirap nila para sa amin para mabuhay kami ng maayos. wag sila. ako nalang. ako nalang po!

sa kabila ng lahat ng takot, lungkot at kaba, alam kong may Diyos na hinding-hindi kami pababayaan. alam Niya ang paghihirap na pinagdaraanan ng pamilya namin, alam Niya ang lahat, at alam kong iingatan Niya kami. Siya lang ang nakaka-alam ng kalooban ng lahat ng tao, Siya lang ang nakaka-alam ng mga iniisip ng mga taong gumagawa ng hindi maganda sa amin. Bahala na Siya sa amin.


Lord I'm really glad you're here.

I hope you feel the same when you see all my fear,
And how I fail,
I fall sometimes.
Its hard to walk on shifting sand.
I miss the rock, and find nowhere left to stand;
I start to cry.
Lord, please help me raise my hands so you can lift me up.
Hold me close,
Hold me tighter.

I have found a place where I can hide.
Its safe inside
Your arms of love.
Like a child whose helped throughout a storm,
You keep me warm
In your arms of love.

Storms may come and storms may go.
I Wonder just how many storms it takes until
I finally know
You are here always.
Even when my skies are far from gray,
I can stay;
Teach me to stay there,

In the place Ive found where I can hide.
Its safe inside
Your arms of love.
Like a child who's helped throughout a storm,
You keep me warm
In your arms of love.

 

Posted by Jay in

kumusta ka?

anong mas mahalaga?
tanga mong puso o
bayan mong sawi?

anong mas nakakaawa?
pagkabigo sa pag-ibig o
mga batang walang makain?

ano ang kailangang hanapin?
damdaming tila naglaho o
mga taong dinukot nalang bigla?

ano ang nakakatakot?
i break ng boy friend o girl friend o
pagtangkaan ang buhay?

alam mo, ang daming problema ng lipunan!
magda-drama ka pa ba sa mga pansarili mong
kalungkutan??


___________________________

kanina....
bago pa mag simula ang misa sa Katedral,
bigla akong hinatak ni Bishop.
Akala ko, nagbibiro lang. pero hindi pala.
pinaupo nya ko, sabay sabi, "kamusta ka?"
ako: ok lang po Bishop
Bp: Ano nang nangyayari sayo?
ako: saan po, tungkol po sa nangyari sa bahay?
Bp: sa lahat...
kinabahan ako talaga. pero nasabi ko naman ang mga dapat kong sabihin.
Kinamusta din nya ang search-in sa Jesuits. kaya lang, sa kasamaang palad,
di ako naka-attend. finals week kasi, at di ko pa maiwan ang parents ko.
hindi siguro sa pagkakataong ito. natatakot kasi ako.
nakaka-paranoid. kung pwede nga lang na wag na kong umalis ng bahay..
pero hindi pwede. naisip ko, dadating ang panahon, kailangan ko din silang
iwan para ibigay naman ang sarili ko sa mas maraming tao.
kelan yun? sana, sana... pag ka- graduate ko..
then he asked again, ayaw mo ba sa San Carlos o sa Immaculate Conception
Seminary?
mabilis akong sumagot, "pinag-iisipan ko din po."

sana ang lahat ng ito ay hindi lang mauwi sa pag-iisip.
sana, dumating din ang katuparan ng lahat ng ito.

kailangan kong gumawa ng ng unang hakbang,
dahil di naman ako makakausad kung hindi ako
gagalaw.

naisip ko nga, ano kaya kung mag pulis nalang ako? para ako na mismo ang
huhuli sa mga nagtangka sa buhay namin?
pero hindi, hindi naman makakatulong. umaasa pa din ako na magbabago sila.
at mas nais kong maging instrumento ng pagbabago ng mga tao para sa Diyos.
hindi ko sila matutulungan kapag nakulong sila, maari lang silang malugmok lalo
sa kahirapan. pero kung magbabago sila, baka umunlad pa ang buhay nila.
tama? kung mali, wag ka ng kumontra.
pananaw ko ito.

 

Posted by Jay in

salamat po...

salamat po sa biyaya ng pagkakaibigan.
salamat po sa panalangin.
kakayanin namin ang pagsubok na ito, dahil alam namin na nandyan po kayo.

ito na ang pinakamabigat na pagsubok na dumating sa amin.
ok lang sa akin na maghirap kami, ayoko ng ganito. buhay na kasi ng pamilya ko ang nakasalalay.

nagpapasalamat po ako sa Diyos dahil nanjan kayo.
damang dama ng pamilya namin ang presensya ng Diyos dahil sa mga panalangin at pagpapalakas ng loob ninyo..

salamat po...
Nakikita po ng Diyos ang kabutihang loob ninyo, at ang lahat ng ito ay may kapalit.

sa mga kapatid ko sa diocese. salamat. salamat sa pagpaparamdam ng pagmamahal ninyo. damang dama ko na bunso ako. at napaka swerte kong nakilala ko po kayo. matagal pa tayong magsasama. :)

sa mga kapatid kong kabataan sa parokya, mga pinakamamahal ko. salamat. kasama kayo ng pamilya ko nung pinakamadilim na oras ng buhay namin. salamat sa lahat ng tulong. kuya jay loves you all.

sa mga kapatid sa blogosphere. thank you. di nyo man po ako kilala personaly pero nakakataba ng puso ang pagpaparamdam ng concern nyo sa akin at sa family ko. esp.kay myk, yeine at bloom...[ ayyiie, special mention.] kayo kasi ang regular readers ko eh.

sa pamilya ko, pakatatag lang po tayo. wala po tayong ibang kakapitan kundi ang Diyos lamang din. may purpose ang bawat pangayayari. at naisip ko, baka daan ito para mas lalo patayong mapalapit sa isa't isa. mahal ko po kayo.


at sa Kuya kong si Jesus. salamat. ang pangyayaring ito ay hindi nagpahina ng pananampalataya ko sa iyo. lalo pang lumakas ito. at kakapit po ako sa inyo hanggang sa huling hininga ko. sorry kuya kung natatagalan ang "matamis kong oo" para sa iyo. pero nakahanda na po akong sumagot. sa tamang panahon, sa tamang pagkakataon.

at sa ibang hindi nabanggit.
salamat.
at sa iba pa. salamat. mahal na mahal ko po kayo.

ang buhay ko ay hindi para sa iilan lamang, iaalay ko ito sa lahat, para sa lahat..
kapalit man nito'y ang buhay ko din, walang anuman. walang silbi ang buhay ko kung ito'y hindi ko ibabahagi. ito lamang ang maigaganti ko sa lahat ng kabutihang loob ninyo sa akin at sa pamilya ko...


 

Posted by Jay in

Ligtas pa kaya kami?

ang bahay ay ginawa para sa isang pamilya, para may matirahan, para may matulugan. ligtas kasi dito. pero kung ang bahay nyo ay may ganito?

anong mararamdaman mo?
marahil, katulad din ng nararamdaman ko ngayon. binaril ang bahay namin, ng hindi pa nakikilalang lalaki. hindi alam ang motibo.

ipanalangin niyo po sana kami. ipinalangin din po sana ninyo ang mga taong gumawa samin nito. umaasa pa din ako na mababago pa din ang takbo ng pag iisip nila. wala naman tao na walang itinatago na kahit konting kabutihan sa sarili.
sana malagpasan ng pamilya ko ang problemang ito. ito na ata ang pinakamabigat na problemang dumaan sa pamilya ko. buhay na kasi ang nakasalalay.

sana matapos nyo pong basahin ang entry na ito, mag-alay po sana kayo ng panalangin para sa amin at sa mga taong gumawa nito sa pamilya ko.