YOU Called me by Name...

bago ko ituloy ang naputol kong kwento kahapon, may bago muna akong kwentong sisimulan. Dito ko lang naman kasi naiki-kwento ang mga bagay na hindi ko maibulalas sa iba.

Kakayari ko lamang magsimba. 9:30 AM. lector ako. 1st reader. Na-late ako. Pipila na kasi ang dalawang pari at mga sakristan. (kung bakit dalawang pari? mamaya ko sasabihin.) Nakahabol naman ako. Nang nakapila na kami, biglang naalala ng kasama kong lector na naiwan sa Sacristi ang bubuhatin kong Gospel Book. Dala na rin ng sobrang pagmamadali. Nakakahiya. Na delay din ng dalawang minuto ang misa dahil sakin.

Dalawang pari ang nagmisa. Misa Cantada kasi ng bagong ordinang pari. Si Fr. Ramon. Misang pasasalamat at pagtanggap ng din ng sambayanan ng Balanga. Ang kura paroko ang na bigay ng homiliya. Ang galing! Para na rin siyang isang Obispo na nagbibigay ng homiliya para sa isang bagong pari.

Napaka solemn ng misa. Sobra. At gaya ng mga nararamdaman ko kapag nakakasaksi ako ng oedinasyonng isang pari o diyakono, nandoon ang pangingilabot ng buo kong katawan. Nandoon ang tila bulong na madalas na bumabagababag sa akin.

Ang bulong na ito, ang tinig na ito, ay matagal na din bumabagabag sa akin. Matagal na nga. Nagsimula ito noong ako'y bata pa. Isa akong sakristan. Napalapit sa mga pari. Napalapit din sa ikalawang Obispo ng Balanga. Pansamantalang nawala ang bulong habang ako'y lumalaki.

Dumating ang kasalukuyang Obispo ng Balanga sa Cathedral isang araw bago ang kanyang pagtatalaga. July 2, 2004. Nagkasalubong kami sa kumbento.

Bishop Soc: Anong pangalan mo?
Jay: Jay po.
Bishop Soc: Seminarista ka?
Jay: Hindi po. (sabay tawa)
Bishop Soc: Si Jay, magpapari ha? (sabay akbay)

Sa hindi inaasahang pagkakataon. Biglang nanumbalik. Biglang bumalik ang bulong, biglang bumalik ang tinig. Sa pagkakataong ito, mas tumindi. Mas lumalim. Iba ang pakiramdam ko tuwing nakakakita ako ng damit ng pari. Lalo na pag napakaraming pari ang nagmimisa. Iba ang dating sakin ng sakrispisyo bilang isang pari. Alam kong mahirap. Alam kong komplikado. Ngunit nandoon ang hangarin na balang araw ay makaisa nila ako, makatulong nila sa kanilang misyon. Lalo pang lumalim ito ng italaga ako bilang lider kabataan sa aming parokya. Ang dami kong natutuhan. Ang dami kong nalaman. Ngunit sa kabila ng bulong, nandoon ang takot.


Dala ng takot sa pagsunod, binabaliwala ko. Takot sa sasabihin ng iba. Takot sa maiiwan kong responsibilidad sa pamilya, takot na baka hindi ko mapanindigan ang isang bagay kung sakaling tutugon ako. Takot. Magulo. Gumugulo. Nahihirapan ako.

Madalas kong maalala ang katagang binitawan ng Obispo ng Balanga noong youth camp. "Kapag naramdaman mong tinatawag ka ni Hesus, tumugon ka. Wag mo ng patagalin. Huwag niyong tawanan ang bokasyon! Sapagkat hanggat hindi nasusunod ang kalooban ng Diyos, hindi ka matatahimik."

Marahil ay nauunawaan niyo na ang ibig kong sabihin. Tama ka. May hangarin ako sa pagpapari.

Hindi ako makatugon dahil sa takot. Ngunit hindi ko ito binabaliwala. Katulad ng payo sa akin ng mga kaibigan, ipnagdadasal ko ito. Para turuan ako sa dapat kong gawin. Nararamdaman ko ang pag-aalangan. Takot ako. Tulungan ninyo ako!