DYM, Paalam!

ang tagal kong pinag-isipan ito.
baka ito na rin siguro ang makakapag pagaan ng loob ko.

alam nyo ang nangyari sa mt.samat (kung binasa nyo ang previous posts ko)
at hindi talaga yun naging maganda. siguro yun na rin ang kumalabit
ng gatilyo kaya nakaisip ako ng ganito.

sampung buwan na rin ang nakaraan ng nag election ang youth leaders
para sa posisyon ng Diocesan Youth Secretary. magpapahangin ako ng kaunti,
ito na din ang pang-apat sa pinakamataas na pwesto sa youth ministry ng diocese.
hindi kasi pwedeng ielect ang Diocesan Youth Coordinator at Leader dahil
appointed lamang ang posisyon na ito ng Obispo.

(mayroon akong ibubunyag sa pahinang ito.)
naalala ko nun. sinabi ng direktor namin, ako nalang ang kukunin nyang leader. pero hindi ito pumasa sa obispo. masyado pa daw akong bata at nag-aaral pa.

ayos din naman dahil tama naman ang obispo. di ko talaga kakayanin. alam ko sa sarili ko yun. pero na elect pa din ako sa pagiging secretary.

ano ba ang naging trabaho ko?
mag gawa ng minutes of the meeting, mag gawa ng sulat sa mga pari, youth leaders, pulitiko, pulis, etc. kapag may activities. ok ang trabaho. sakto sakin. kaya ko.
napag sasabay ko pa ito sa pagiging lider kabataan ko sa aming parokya. (Cathedral)

pero nitong mga nakakaraang buwan, di na ayos. madalas nasa akin na lang ang burden. di ko naman inaako ang trabaho, di lang din naman naasign sakin ang isang misyon, pero madalas, kaunti nalang kaming naiiwan sa ere kapag sagsag na sa trabaho.

labing syam kami sa grupo. binubuo ng direktor, coordinator, secretary, formator, at council of 3 sa apat bikarya. pero kapag sagsag na sa trabaho, minsan, hindi pala minsan. MADALAS, 3, 4, o lima nalang kaming naiiwan.

hindi biro ang trabaho sa council. activities, formation at information dissemination sa youth ministry ng buong bataan ang dapat asikasuhin.

napaka taas ng expectation ko sa grupo. pero hindi na meet. ang huling alam kong pinagtrabahuhan talaga namin ay nung nag rally kaming mga kabataan ng bataan nung pumutok ang NBN ZTE deal. siguro nadala kami ng emosyon, kaya nagawa yun. proud naman ako dahil buong tapang na lumabas kami sa kalye, nag release ng aming statement, humarap sa media, na dyaryo, etc. di pa naman kami binomba ng tubig.

pagkatapos nun, wala na.

isa sa pinakamatinding rason ko sa pagbibittiw, wala kasi akong makitang essence ng service. sagsag kami sa trabaho. trabaho nalang palagi. pero ang baba ng spirituality namin. wala man lang inooffer ang mga nasa higher positions tulad ng recollections, retreat, etc. wala.

nakatatak kasi sa isip ko ang natutunan ko sa parokya namin. [ang paglilingkod na walang kalakip na paghuhubog ay mananatiling walang laman!] wala. wala yun.
mag-iisang taon na kaming magkakasama pero wala.

ang tanging naaalala ko ay ang youth camp. pero kami parin ang sagsag sa trabaho. meron pa palang isa. ang National Conference for Youth Ministers sa Iloilo. mapalad ako at kasama ako sa lima na ipapadala ng aming Diyosesis. pero para sa aming grupo, wala.

di ko rin makita ang committment ng mga kasama ko. kung talagang paglilingkod ito, hindi na kailangan ng utos o paghingi ng tulong para tumulong sila. ministry ito at hindi kami nagttrabaho sa kumpanya. pero wala din.

at ito ang kinalabasan ko. burn out.

di ko inakalang aabot sa ganito. di ko inakalang iiyakan ko ang grupong minsan ay ipinagmalaki ko, ang grupo na ipinagpalit ko sa maraming pagkakataon sa buhay ko.

ilang buwan na ang nakakaraan at napapabayaan ko na ang kabataan namin sa parokya dahil mas kinailangan kong mag full time sa diocese. salamat sa mga kapatid kong kabataan sa parokya na naging responsable.


hindi ko alam. pakiramdam ko naging mayabang ako sa entry ko na ito.
masyadong naka sentro sa akin.

pero di ko din masisi ang sarili ko.

uulitin ko. mataas ang naging expectation ko sa grupo, at sa sobrang taas, madami akong pinagpalit. pero gumuho. sayang. di ko nakita ang bunga.

ayokong maging mayabang. ayoko talaga. ang sakit lang kasi talaga.
kakailanganin ko munang magbitiw.

ayoko kasing maglingkod ng wala naman sa puso ko ang ginagawa ko. ayokong maglingkod pero may hinanakit ako sa mga kasama ko.

nagpayo si revsiopao sa akin (Rev. Jhoen) i-address itong issues na ito formally. pero pano? walang meeting na pinapatawag.

sa January 15 - 18, magaganap sa bataan ang Central Luzon Regional Youth Ministry Conference, isang buwan nalang mahigit. sinubukan kong tanungin ang coordinator, ano pong gagawin natin? walang sagot. tinanong ko ang direktor kahapon dahil nagkita kami ng di sinasadya, ngumiti lang. at kagabi, tumawag ang leader. nagtatanong, anong gagawin natin?

haay! palaging ganito. tuwing may activity, palaging tutukan. at dahil tutukan, tambak ang trabaho. at tulad ng dati, pag tambak na ang trabaho, kaunti nalang kaming naiiwan.


sa lahat ng ito, wala naman akong dapat sisihin. alam kong may kanya kanyang gampanin din ang bawat isa sa amin, mayroong teacher, may nagttrabaho, may nag-aaral, may nag-aalaga ng bata, ng may sakit, etc. alam kong abala din sila. at ako, ganun din naman. pero pano na?

at huling dahilan. ayokong magpaka plastik. aaminin ko. asar ako sa mga kasamahan ko na ang gusto lang na trabaho ay yung ma eexpose ang mukha nila sa harap. pero ayaw gumalaw pag wala ng nakakakita. at mga taong magagaling magsalita. magaling mag bigay ng suhestiyon, pero wala naman sa gawa.

ang talim ng salita ko? sorry.


enough. nailabas ko na.
final na ang desisyon ko. pero susubukan ko pa din makipag-usap sa isang kaibigang pari tungkol dito.



patawad po sa inyo mga kasama ko sa council. mahirap ito para sakin. mahirap. tila iikot ang buong pagkatao ko at maraming mababago.
may nagtanung sa akin? kaya mo bang iwan? mahirap sagutin. pero baka kayanin naman. kung ito lang ang paraan para may matira pa para sa sarili ko, kung ito lang ang paraan para ma recharge muli ako. kakayanin ko.

patawad. di ko kayo malilimutan.
minsang tinawag nyo akong david, dahil sa kabila ng pagiging maliit ko, may good heart daw ako. sorry. mabibigo ko kayo.

sabi nyo, kung sa pag lelead lang at sincerity sa trabaho ang titignan, wala na kayong masasabi sa akin. pero patawad. sa gagawin kong ito, hindi ako yun.

hindi ko malilimutan ang lahat ng itinuro at natutunan ko sa inyo.


hindi ko malilimutan ang happy moments. hindi pwedeng masira ang friendship dahil sa gagawin ko. pangako yun.
mahal ko kayo. talaga! mahigit limang taon na ko sa service, pero ngayun lang ako mag dedesisyon ng ganito.

patawad. at kung sakaling makaramdam kayo ng galit sa gagawin ko. sana sapat na ang salitang mahal ko kayo para patawarin ninyo ako.


:(